|
||||||||
“ Als zijn vorige album 'Middle of the Road' de wedergeboorte was van Eric Gales, dan is 'The Bookends' een album waarin Gales zijn grenzen opdoekt en vlucht op een reis van zelfontdekking, waarbij hij zichzelf afvraagt wat je zou kunnen doen en, dat daarna in de stratosfeer duwen... “ Bluesrock gitarist Eric Gales kan je beknopt samenvatten in één zin: “het linkshandige gitaarfenomeen uit Memphis”. Hij leerde als kind van zijn oudere broers Eugene en Manuel, zoals hun grootvader Dempsey Garrett Sr. (die nog met Muddy Waters en Howlin’ Wolf jamde), linkshandig gitaar spelen. Op zijn elfde won Eric zijn eerste blues wedstrijd en in 1991 tekende hij (als zestienjarige!) bij Elektra Records, waar hij zijn debuut album (met zijn broer Eugene op bas) ‘The Eric Gales Band’ uitbracht. In 1993 volgde ‘Picture of a Thousand Faces’. Zijn broer Manuel, die optrad onder de artiestennnaam Little Jimmy King, vervoegt hen op het album ‘Left Hand Band’, dat in 1996 onder de naam The Gales Brothers uitgebracht werd. In 2001 debuteert Eric bij MCA met ‘That's What I Am’. Door de pers wordt hij omschreven als de nieuwe Jimi Hendrix, wat blijkt op zijn volgende albums ‘Crystal Vision’ [2006] en ‘Psychedelic Underground’ [2007] en, wat al wat minder expliciet is op ‘The Story of My Life’ [2008] en ‘Layin' Down the Blues’ [2009], waar Gales uit Jimi’s “schaduw” probeert te geraken. In 2010 verschijnt ‘Relentless’, een album met dertien originele songs, een jaar later opgevolgd door ‘Transformation’. ‘Ghost Notes’ [2013] was een instrumentaal abum en voor het Cleopatra label brengt hij, met producer Raphael Saadiq, in 2014 ‘Good for Sumthin'’ uit. ‘A Night On The Sunset Strip’ is na ‘Live’ [2012] het tweede live album van Gales. De show is opgenomen in Holywood, CA, in de zomer van 2015. Van de DVD in dit duo pak valt te zeggen dat de extra’s enkel interviews zijn, die aan de eerder saaie opnames (géén publiek) niet veel extra’s toevoegen. ‘Middle of the Road’ [2017] was Eric Gales’ vierde album bij Provogue, het label van o.a. Joe Bonamassa, Beth Hart, Robben Ford en Warren Haynes. Het album werd opgenomen op verschillende locaties (Hollywood, Cleveland, Memphis…) o.l.v. producer Fabrizio Grossi, met Aaron Haggerty (drums), Dylan Wiggins (B3 orgel), Maxwell “Wizard” Drummey (mellotron) en LaDonna Gales (b-vocals). De volgende gasten mag ik zeker niet vergeten: Gary Clark Jr., de zestienjarige Christone “Kingfish” Ingram en zijn oudere broer Eugene Gales. Net geen twee minuten heeft Eric Guiles nodig, beschrijf het om op te warmen of om in de sfeer te komen en om zijn ”intro” af te werken. Hij confronteert ons daarna samen met B. Slade in ”Something’s Gotta Give” over wat er rondom ons mis gaat: “I tell you people have lost their mind, happy children so hard to find, desolation all in the streets, plenty babies don’thave foot to eat, I ain’t preaching, that’s not my thang, I just know we’ve got to make a change…” en pleit hardop voor “change”, “verandering”. “Change”, één van de punten die Gales graag benadrukt, komt ook terug in ”Reaching For a Change” en ”Somebody Lied”. Daarnaast is “love” een tweede belangrijk opiniepunt voor hem. Gales zingt er over in ”How Do I Get You” en ”Whatcha Gon’ Do”. Dat Gales Matt Wallace als producer koos is een noodlottige toevalligheid. Toen hij naar LA vloog om de pre-produktie te doen met de aanvankelijke producer was David Bianco (1954-2018) tragisch gestorven a.g.v. een beroerte en werd Matt Wallace door Bianco’s management als vervanger aan hem voorgesteld. De vriendschap met Doyle Bramhall II dateert van in de jaren negentig. DBII is te horen op “Southpaw Serenade”, een soulvolle, zwoele blues waarop Gales zijn hart lyrisch opent: 'What seems so easy was always misunderstood with the hand of the devil y’all how the hell could I be this good…”. Dan is er ook Beth Hart die de Beatles’ klassieker “With a Little Help From My Friends” zingt, wat hier qua keuze, gezien het verleden van Hart en Gales (Gales zat in 2009 een tijd in de gevangenis voor het in bezit zijn van drugs en een wapen), geen “toeval” is. Beiden zijn vechters en hebben een verleden van drugs, verslaving en depressie achter zich kunnen laten en (zo beaamt Gales), “you can have help from your friends it will all be awesome…”. Gales vertelt zijn verhaal iedere avond voor hij aan zijn show begint. Regarding vocalist B. Slade, who appears on two songs Gales said: "When he came in during pre-production and we were writing, it was so intense. At first I was a little afraid to sing in front of this guy, because this is what this dude does, he's a phenomenal person and he just brought it out of me…“ Het album sluit af met de instrumental ”Resolution” en de bonus track ”Pedal to Metal”. “Resolution” lijkt wat op een serenade waarin Gales (zoals in de intro) knap de ingewikkelde gitaarlijn breidt (een verre echo van Gales’ vroege psychedelische bluesrockstijl), terwijl Aaron Haggerty in de finale, bonkend voor de juiste accenten zorgt. De bonus track “Pedal to the Metal” doet Gales ook samen met B. Slade. Deze “remix” is vocaal door de duetten nog geslaagder. Eric Gales was de laatste jaren opnieuw heel sterk bezig, maar gaat met ‘The Bookends’ nog een stap verder. Dit is niet alleen de vroegere psychedelische blues rock gitarist, maar de muzikant die op zoek is naar nog veel meer. Dit lukte hem op ‘The Bookends’ met de hulp van enkele gasten vrij goed. “ In the recent years Eric Gales was doing well, but with 'The Bookends', he goes a step further. This is not only the former psychedelic blues rock guitarist, but the musician who is looking for much more. On 'The Bookends', with the help of a few guests, this worked out pretty well.. “ - esc for www.rootstime.be Eric Schuurmans
Album track list: Album line-up: Discography ERIC GALES: |
||||||||
|
||||||||
 (2).jpg)
.png)
